Πεινάω και το στομάχι μου παίζει ταμπούρλο σαν έμπειρος ταμπουρλοπαίχτης, ενορχιστρωμένο με τη γενικότερη μελωδική ησυχία που αναδύει η εποχή. Εκκωφαντική ησυχία, τόση που βουλώνουν τα αυτιά μου και το στόμα μου. Συμβιβασμός, σιωπή σα συνέπεια ενός υπερεγώ, ενός αηδιαστικού ατομικισμού.
Πετάγομαι στη λέσχη, η μόνη που μπορεί να με ταΐσει χωρίς ανταλλάγματα δωρεάν. Καλή μου λέσχη! Ταΐζει εμένα και ένα πλήθος φοιτητών που τα οικονομικά μας μας φωνάζουν κάθε μέρα σαν επικριτικά μάτια τράπεζας, να μη σπαταλήσετε τα ΄΄ανεκτίμητα΄΄ λεφτά στα όντας πλέον έτσι, πολυέξοδα φαγιά μας. Ταΐζει άστεγους που πριν η λέσχη καταστεί κοινωνικό αγαθό έψαχναν στα σκουπίδια για αποφάγια μιας άπληστης κυράτσας τώρα βάζουν στο αξιοπρεπές τους στομάχι μια εν δυνάμει αξιοπρεπή τροφή. Ταΐζει μετανάστες που ΄άνοιγαν τη χούφτα τους για μία μπανανόφλουδα.
Και φτάνοντας στη λέσχη, ορθώνεται μπρος μου μία σωματοφρουρά μετατρέποντας το τοπίο σε χολιγουντιανό αστείο. Μου ζητάν πάσο συγκοινωνιών. Γιατί; Γιατί να μην τρώει ο πεινασμένος; Γιατί δεν είναι φοιτητής του ΑΠΘ; Γιατί δεν είναι καν φοιτητής; Είναι αυτά ικανά να αφήσουν το ρημάδι το στομάχι μου άδειο; Ναι θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος.
Η αλλαγή αυτή στη λέσχη ίσως να φαντάζει μηδαμινή για κάποιον που αδιαφορεί για το αν κάποιος άλλος, μην έχοντας που αλλού να πάει, θα φάει στη λέσχη, χωρίς να τον αντιμετωπίζει σα θύμα φιλανθρωπίας, δίνοντας μηχανικά το πάσο στους φύλακες του ΄΄χρυσού φαγητού΄΄, ή μπορεί να μη μπήκε καν στη διαδικασία να κουρδίσει το μυαλό του και να σκεφτεί πως κάποιοι θα το στερηθούν.
Να μία ακόμη περίφημη λογική, αυτή της ΄΄νομιμότητας΄΄, του ΄΄νομοταγή΄΄,
των ΄΄προνομιούχων΄΄ και των ΄΄προνομίων΄΄ που τόσο φιλάνθρωπα μας παραχώρησαν οι εξουσίες, της αξιοκρατίας και του κρυφτού πίσω από το πολιτισμένο δάχτυλο της δικαιοσύνης. Οι κοινωνικοί αυτοί θεσμοί βάζουν το φαινομενικά νόμιμο, όπως το ποντικό στη φάκα, στο τριπάκι της ιδιοτέλειας, του ατομικού συμφέροντος, του ΄΄δεν πάει ο άλλος (ο παράνομος ενίοτε) να κόψει την κεφάλα του, εγώ είμαι δικαιούχος΄΄. Είναι μάλλον ένα τριπάκι μικρό, σκοτεινό, στο οποίο ακριβώς χωράει μόνο ένας. Αυτός και το φαϊ του. Και μάλλον είναι και φοιτητής του ΑΠΘ.
Έτσι λοιπόν τσαλαβουτάμε στη μιζέρια της ιδιοτέλειας οι βαφτισμένοι ΄΄δικαιούχοι΄΄
(το δείχνει και το πάσο που γεμάτος καμάρι και τιμή το δείχνω στο ελεγκτή) παρέα με κάποια συμβιβασμένα στελέχη της λέσχης που σηκώνοντας τους ώμους,και με βλέμμα τάχα άγνοιας, αναστενάζουν και λένε ΄΄ο πρύτανης διέταξε και εμείς ως εργαζόμενοι οφείλουμε να υπακούσουμε΄΄. ΄΄Δε δίνουν κονδύλια!΄΄ Επτωχεύσαμεν.. Και ερωτώ με ύφος ανόητης παιδίσκης, τι σόι κονδύλια είναι αυτά που προορίζονται για μεγαλοπρεπείς μπουφέδες, και φοιτητικές βραδιές, για αστυνομίες και στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για φαρδουλές, και όχι από το ράφτη τους μπαλωμένες, τσέπες. Από τα παραδείγματα αυτά γίνεται διακριτή η ειρωνία, και η σιχαμένη υποκρισία που πουλούν οι άπο πάνω, οι καθισμένοι στον κόρφο μου, και εμείς αγοράζουμε συλλεκτικά ψέματα, συλλεκτικά παραμύθια με καρικατουρίστικο χάπι εντ, συλλεκτικές υποσχεολογίες, όπως στα εκλογικά. Είμαστε μαθημένοι να καταναλώνουμε μαλλον.
Η λειτουργία μίας λέσχης, άφραγκης, με ελάχιστους εργαζομένους και συνεπώς με επιεικώς απαράδεκτες συνθήκες εργασίας,και μέσα σε αυτά οι εργολαβίες να ανθίζουν και να είναι μία διασταύρωση αναρριχώμενου φυτού και κάκτου, και με 12.000 ανθρώπους που είναι στην ουρά αναμονής για να φάνε, μάλλον είναι προβληματική.
Επιτρέποντας να μας ζητούν το πάσο, επιτρέπουμε σε πρώτο στάδιο την υποβάθμιση της ποιότητας του φαγητού και σε δεύτερο στάδιο επιτρέπουμε να γίνει η λέσχη βραχυπρόθεσμα ένα ακόμη ιδιωτικό κτήριο, από τα πολλά που βομβαρδίζουν το δημόσιο κόσμο, απονοηματοδοτώντας παράλληλα εντελώς την έννοια της ΄΄δωρεάν παιδείας΄΄.Ένα κομμάτι της σαπίζει και η μυρουδιά εξαπλώνεται στο σύνολό της. Δηλαδή, ιδιωτικοποιώντας με σταθερά στρατηγικίστικα βήματα τη λέσχη, ιδιωτικοποιείται με την ίδια αλάθητη συνταγή και η εκπαίδευση. Είναι η αρχή της καταστολής των κοινωνικών κεκτημένων, των αυτονόητων κοινωνικών αγαθών. Η λέσχη δεν είναι ακαδημαϊκή. Το δόγμα ΄΄το πανεπιστήμιο για το πανεπιστήμιο΄΄ ηχεί στα αυτιά μου φάλτσα. Η λέσχη του πανεπιστημίου, το πανεπιστήμιο καθ΄αυτό είναι κοινωνικά.

Αναδρομή,
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία,
Η επανάληψη είναι εξαιρετικά κουραστική