''Ποτέ δεν καταφέραμε να κάνουμε ένα παιδί να αγαπήσει το σχολείο γιατί το μισεί''

Κολαστήρια της παιδικής ζωής.
Παιδικές φωνές ουρλιάζουν.
Τα παιδιά μάλλον είναι οι γελαστοί ενήλικες.

Είμαι 10 χρονώ. Η μαμά μου κάθε μέρα με ξυπνάει στις 7 η ώρα, μου δίνει ένα φιλί και φεύγει για τη δουλειά της.
Μια φορά χουζούρεψα στο κρεβάτι μου και άργησα στο σχολείο και δεν πήγα στην προσευχή.
Η δασκάλα μου με μάλωσε. Δε μαρέσει καθόλου να λέω την προσευχή. Κάθε 20 μέρες είναι η σειρά μου.
Χαίρομαι όταν φωνάζουμε ''εκδρομή εκδρομή το σχολείο θα καεί'' γιατί μερικές φορές πάμε εκδρομή.
Αλλά ποτέ δεν κάηκε. Μένουν ''θεόρατα επιβλητικά κτήρια'' που ποτέ δε βαλθήκαμε να τα κάψουμε και να αναπνέουμε μόνο της φωτιάς στα συντρίμια, καπνο.
Θα θύμιζε μάλλον τις εξεγέρσεις των φυλακισμένων. Κάγκελα, λευκά κλουβιά για μικρά μαύρα καναρίνια, σάπιοι τοίχοι, άχρωμο τοπίο,
δάσκαλος-αστυφύλακας-περίπολος της τάξης, του διαδρόμου, της αυλής, έξω της αυλής, του σπιτιού μου, παντούβλέπω τα μάτια του, έλεγχος, πειθαρχεία, υποταγή, μαθητές φυλακισμένοι
στην ''ελευθερία'' της γνώσης.
Όταν πειράζω τους συμμαθητές μου, η δασκάλα με πάει στο διευθυντή. Μετά ακολουθεί μία διαδικασία σύνεσης και μετά παίρνει τη μαμά μου τηλέφωνο. Τρομονόμος 1.
Όταν στην αρχή της χρονιάς έρχεται ένας παπάς για να είμαστε καλά παιδιά και καλοί μαθητές (δεν έπιασε το κόλπο του θεού, πάντα κακή μαθήτρια ΄ήμουν) με πάνε να φιλήσω το χέρι του.
Βρωμάει. Τρομονόμος 2.
Στις εθνικές γιορτές, δε θυμάμαι ποιες είναι, ο γυμναστής λέει πως όλοι πρέπει να κάνουμε παρέλαση. Τρομονόμος 3.
Η δασκάλα καμιά φορά με φωνάζει Μαρία. Δε με λένε Μαρία!
Και μια φορά, θυμάμαι, ήρθε στο σχολείο η (αληθινή) Μαρία από τη Γεωργία. Την κοροϊδεύαμε όλοι. Πέρσυ ήρθε. Συνέχεια έκλαιγε και έλεγε στη δασκάλα τα πειράγματά μας.
Συνηθίζαμε να την κοροϊδεύουμε για τη μεγάλη της μύτη και τα μεγάλα της στήθια. Η δασκάλα δεν την πίστευε. Δεν την πιστεύει. Κανείς μας. Φέτος έφυγε από το σχολείο.
Δε μ'άρεσε το σχολείο. Δυστυχώς το κατάλαβα όταν πια με απεγγλώβισε. ''Αθώα'' έχασα την αθώα μου παιδικότητα.
Το σχολείο μετά κόπων και βασάνων (δύσκολα δαμάζεις ένα ατίθασο, νέο άλογο) προσπαθεί βίαια να ωριμοποιήσει την παιδικότητα, να μεττρέψει το σχολείο σε εργασία. Αντικείμενο:
επαγγελματικά προσανατολισμένη γνώση. Τοποθεσία: βιομηχανία. Ξεκινά η διαδικασία μηχανοποίησης. Κομμένοι και ραμμένοι χώροι για τη φυλάκιση της παιδικότητας. Κουδούνια,
προσευχές, μάτια σκυφτά, στρατιωτικοποιημένο σχολείο. Στοιχηθείτε.
Έχω πολλούς φίλους και παίζουμε στη γειτονιά. Μ'αρέσει το κρυφτό. Είμαι κακή μαθήτρια όμως, και πρέπει να διαβάζω.
Ήταν τόσα πολλά.. Πολλοί αριθμοί, πολλά γράμματα.. Τώρα είναι πιο πολλά. Νιώθω τυχερή που δεν είμαι πια μαθήτρια. Νιώθω άτυχη που είμαι πια δασκάλα.
Δεν είμαι δασκάλα! Δεν είναι δάσκαλος αυτός που κάθεται μακρυά με ύφος αποστασιοποίησης από τους μαθητές του. Δεν είναι δάσκαλος αυτός που αλυσοδένει τα παιδιά του
με τα σίδερα του ανταγωνισμού, της βαθμοθηρίας, της εργασιόπληκτης παιδείας, της ατέλειωτης ύλης, του βομβαρδισμού πληροφοριών, των ακαταλαβίστικων-αντιπαιδαγωγικών βιβλίων,
των παπαγαλίστικων εργασιών. Δε θα γίνει ποτέ δάσκαλος αυτός που τα ποτίζει με το μίασμα της αυταρχικότητας, της ιεραρχίας, της εξουσίας. Μιας εξουσίας
που πάντα θα λογοκρίνει την παιδεία, πάντα θα της φορά φίμωτρο, παροπίδες, μαντήλια σφιχτά γύρω από τα μάτια και όλα αυτά τα αξεσουάρ μόδας. Θα τολμήσω να πω πως είμαι δάσκαλος
όταν θα είμαι ελεύθερος να διδάξω ελεύθερους ανθρώπους σε ελευθεριακά σχολεία, αυτόνομα, αυτοκαθοτιζόμενα.
Όταν πια θα κοιτάω το παιδί μου, σα να έχουμε ίδιο ύψος, ίσος προς ίσο. Όταν δε θα με φωνάζει ''δασκάλα'' ή ''κυρία'' και διάφορα άλλα επιφωνήματα μεγαλοπρέπειας και κύρους.
Όταν πια θ'αναζητά όνειρα και θα του πω ΄΄παιδί μου, βγες και πολέμα''.