Σε μερικούς μήνες θα είμαι δασκάλα! Το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι, Το σκέφτομαι και φοβάμαι. Έχω συνειδητοποιήσει ουσιαστικά τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος; Πώς θα γίνω ΄΄καλή΄΄ και ΄΄κακή΄΄ δασκάλα; Σκέφτομαι και ονειρεύομαι. Χα! Σαν το ΄΄σκέφτομαι και γράφω΄΄ ακούστηκε, αυτό που μας έβαζαν στο σχολείο. Αλλά εκεί, τότε δεν δεν ονειρευόμουνα. Στο σχολείο δε μου έδιναν αυτήν την ευκαιρία. Μόνο μάθαινα. Πληροφορίες παντού γύρω μου που έπρεπε να ρουφήξω σα σφουγγάρι. Γιατί; Μερικά με ενδιέφεραν. Ήταν ωραία. Γιατί συζητούσαμε όλοι μαζί, δεν είχαμε εργασία για το σπίτι, άλλες φορές φτιάχναμε κάτι ή πηγαίναμε μια εκδρομή. Αυτά ήταν τα ωραία στο σχολείο. Αλλά δεν έπρεπε να το πω σε κανέναν. Ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να πω στη δασκάλα ότι βαριέμαι να μάθω απ΄έξω τις προσθέσεις,ότι δεν καταλαβαίνω γιατί να ξέρω να διηγηθώ την ιστορία της Άννας που πήγε στην εκκλησία και εξομολογήθηκε στον καλό παπούλη, ότι έπαιξε ξύλο με τον αδερφό της (αμαρτία!). Φοβόμουν να πω στη μαμά μου ότι θέλω να παίζω και όχι να πάω στα αγγλικά και τους παραδοσιακούς χορούς. Φοβόμουν να πω ,΄΄όχι΄΄, δε θέλω ή ΄΄εγώ θέλω΄΄... Δεν έπρεπε, δεν ήταν σωστό. Η μαμά, η δασκάλα, ο διευθυντής, ξέρουν το καλό μου! Ξέρουν τι πρέπει να κάνω, τι πρέπει να λέω, πως πρέπει να περπατάω, τι πρέπει να μαθαίνω, ποιους πρέπει να συμπαθώ και πως θα γίνω σωστός άνθρωπος!
Μια λέξη ηχούσε στα αυτιά μου τότε αλλά έχει παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη ακόμα στην ψυχή μου. Η λέξη ΄΄εμπιστοσύνη΄΄. -΄΄Σε εμπιστεύομαι΄΄ μου έλεγαν όλοι και εγώ χαιρόμουν. Είναι σημαντικό να σε εμπιστεύονται οι άλλοι, να πιστεύουν σε σένα. Αμέσως όμως μου το χαλούσαν. -΄΄Αν όμως προδώσεις την εμπιστοσύνη μου...΄΄.
Αυτή η απειλή καθόταν σαν ένα πελώριο, βαρύ μαλλιαρό και βρώμικο τέρας πάνω στην κοιλιά μου. Κι αμέσως η κοιλιά μου δενόταν κόμπος ναυτικός. ΄΄Άγχος΄΄ ήταν η διάγνωση γιατρών και δασκάλων. ΄΄Το παιδί σας έχει άγχος και κολικούς στο στομάχι και στο έντερο΄΄
''Μα εγώ το παιδί μου δεν το αγχώνω ποτέ΄΄ ισχυριζόταν η μαμά.
΄΄Πες παιδί μου, σε αγχώνω;΄΄
΄΄Πες, πες πες!΄΄
΄΄Όχι μαμά, δε με αγχώνεις΄΄
Πάντα ναι και στους άλλους ποτέ όχι. Πάντα έτσι πρέπει,γιατί έτσι είναι και ποτέ θέλω γιατί μπορεί να είναι και αλλιώς. Και μετά ερχόταν η ανταμοιβή! Άριστοι βαθμοί, δραστήριο παιδί, μέσα σε όλα, ήσυχο, τακτικό και σοβαρο. Παιδί. Παιδί;
Ποτέ δεν ήμουν παιδί. Πάντα αισθανόμουν ενήλικος σε mini συσκευασία. Κι αυτή η επιβράβευση μου έδινε τη δύναμη να υπακούω όλο και περισσότερο, να τους αφήνω να με υποτάσσουν, να τους επιβάλλω να με επιβάλλουν.
Όλη αυτή η καταπίεση φανερώθηκε υποσυνείδητα προς το τέλος της σχολικής ζωής μου, όταν τελειώνοντας το σχολείο, όπου όντας επιτυχούσα στο πανεπιστήμιο, αισθανόμουν αποτυχούσα στη ζωή. Γιατί όμως;
Γιατί ένα παιδί να αισθάνεται αποτυχημένο; Αποτυχία στις προσδοκίες των άλλων. Ποιών; Των δασκάλων, των γονιών, του Σχολείου, του Υπουργείου, του ισχυρού χρηματοοικονομικού συστήματος, της κοινωνίας ολόκληρης.
Γιατί όλα είναι μαζί. Όλα συνδέονται, αλληλοεξαρτώνται και αλληλοκαθορίζονται. Αυτή είναι μια πρώτη συνειδητοποίηση.
Σε μερικούς μήνες θα είμαι δασκάλα. Ονειρεύομαι και επιδιώκω μία τάξη με παιδιά που καμία σχέση να μην έχουνε με την παιδικότητα που έζησα εγώ και φαντάζομαι πολλά παιδιά ακόμα. Συνειδητοποιώντας πως η εκπαίδευση στην οποία εγώ θα είμαι ένας εργαζόμενος είναι ξεκάθαρα κρατική. Κι αυτό ισχύει σε όλες τις πτυχές τις. Αυτό που δεν αναφέρεται όμως πολλές φορές είναι η ουσιαστικά πολιτική επιρροή του κράτους σχετικά με το τι ανθρώπους διαπλάθει αυτή η εκπαίδευση. Τι δασκάλους και τι μαθητές θέλει να φτιάχνει; Και κυρίως γιατί! Το ρομπότ που είχα γίνει εγώ δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Η παθητικοποίση, η καταστολή, η ιεραρχική καθοδήγηση έχει στόχο τη δημιουργία τέτοιων πολιτών. Ο ίδιος στόχος επιτυγχάνεται και από τη συνολικότερη δομή του σχολείου, δασκάλα