Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

PostHeaderIcon σκεφτομαι και δρω για ενα φαντασιακο σχολειο ή ενα σχολειο φαντασμα 4

«σκέφτομαι και δρω.σκέψεις για ένα φαντασιακό σχολείο ή ένα σχολείο φάντασμα»

«Γιατί κάθε πρωί με στέλνουν σχολείο;»θ' αναρωτιέσαι.

«Τι είμαι;πακέτο προς παράδοση;δεν καταλαβαίνω κι ούτε θέλω να καταλάβω! »

Λοιπόν,πρώτον αν οι γονείς σου είναι φτωχοί,σε στέλνουν στο σχολείο όχι με την έγνοια τι θα μάθεις,αλλά πόσα θα κερδίσεις και τι πτυχία θα πάρεις.Αν πάλι οι γονείς σου είναι της μεσαίας τάξης σε στέλνουν σχολείο για να σε προφυλάξουν από αυτά που μαθαίνουν οι φτωχοί στους δρόμους! Νομίζω ότι μπορείς και μόνος ή μόνη σου να διακρίνεις ότι σε κοροϊδεύουν μ'αυτό που ονόμασαν σχολείο και το έκαναν ταυτόσημο με τη μόρφωση.

Αυτό οφείλεται στην ιδρυματοποίηση των αξίων,όπως για παράδειγμα συμβαίνει η σύνδεση της υγείας με το νοσοκομείο, της ασφάλειας με την κρατική αστυνόμευση, της εθνικής ασφάλειας με την ύπαρξη στρατού, της πίστης με την εκκλησία, της επικοινωνίας με τα ΜΜΕ, της οικογενειακής ζωής με την καταναλωτική οικογένεια.

Γι αυτό το λόγο πρέπει ν'αποσυνδέσουμε τη μόρφωση από το σχολείο.Γιατι το σχολείο είναι αυτό που καθοδηγεί ζωές, διαμορφώνει την εικόνα του κόσμου, ορίζει τι είναι νόμιμο και τι όχι να γίνει.Γιατι το σχολείο παρεμποδίζει την εκμάθηση δεξιοτήτων εκτός αυτού.Γιατί το σχολείο είναι ακόμη ανεπαρκές στη δημιουργία συνθηκών για ανοιχτή, διερευνητική μάθηση ή αλλιώς ελευθεριακή εκπαίδευση (liberal education).Και ο βασικός λόγος αυτής της αποτυχίας είναι ότι το σχολείο είναι υποχρεωτικό.

Το σημερινό σχολείο ακολουθεί ένα αναλυτικό πρόγραμμα γεμάτο προκαταλήψεις και στεγανά όσον αφορά θέματα φύλων,ηλικίών,φυλών,κουλτούρας και κοινωνικών τάξεων.Εκεί ο δάσκαλος σαν τσοπάνης οδηγεί το κοπάδι όπου εκείνος επιθυμεί με το επιχείρημα της παιδικότητας των μαθητών,αλλά και της εξουσίας που του έχει παραδοθεί από το κράτος.Γιατι εξορισμού τα παιδιά είναι μαθητές. Ο θεσμός του σχολείου βασίζεται στο αξίωμα ότι η μάθηση είναι προϊόν της διδασκαλίας. Όμως το πώς θα ζούμε το μάθαμε εκτός σχολείου: να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να αγαπάμε, να αισθανόμαστε, να παίζουμε, να δουλεύουμε.Το πρόταγμα του σχολείου είναι «αυξημένη παραγωγή,μια ομορφότερη ζωή(στα πλαίσια του υλισμού)».

Όλοι λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει το ζυγό του υποχρεωτικού σχολείου και έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι δεν αρκεί ένας καλός δάσκαλος για να μας εμπνεύσει να σηκωθούμε απ'τα ζεστά κρεβάτια μας!

Στην ιστορία της παιδαγωγικής υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολήθηκαν με μια,ας πούμε, διαφορετική παιδεία.Πρώτος ο Ρουσσώ ανακαλύπτει το παιδί ως παιδί.Το ότι το παιδί δεν είναι μικρογραφία του ενηλίκου,το ότι έχει τη δική του «φύση» και κατά συνέπεια ζητά από τον παιδαγωγό τα ατομικά του δικαιώματα.Αυτό που χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ο ίδιος ήταν ότι «Κάθε ηλικία,κάθε στιγμή της ζωής έχει μια πληρότητα που ανταποκρίνεται μόνο σ'αυτήν,ένα βαθμό ωριμότητας που ανήκει μόνο σ' αυτήν.Απ' τον Ρουσσώ εμπνέεται ένας άλλος κύριος θεωρητικός της «Αποσχολειοποίησης»,ο Ιβάν Ίλλιτς(1926-) ο οποίος προτείνει

τη δημιουργία εκπαιδευτικών δικτύων που αυξάνουν τη δυνατότητα για τον καθένα να μετατρέψει κάθε στιγμή της ζωής ου σε στιγμή μάθησης, μοιράσματος και φροντίδας.Πιο συγκεκριμένα αναφέρει ότι για τη δημιουργία εναλλακτικών θεσμών για μία εκπαίδευση χωρίς δασκάλους, σχολεία, αναλυτικά προγράμματα, εκπαιδευτικό σύστημα. Το προτεινόμενο σύστημα θα πρέπει:

(α) "να επιτρέπει την πρόσβαση στους διαθέσιμους πόρους σε όλους όσοι θέλουν να μάθουν, σε οποιαδήποτε ηλικία",

(β) "να δίνει τη δυνατότητα σε όλους όσοι θέλουν να μεταδώσουν αυτά που ξέρουν να συναντούν εκείνους που θέλουν να τα μάθουν", και

(γ) "να παρέχει σε όλους όσοι επιθυμούν να ανακοινώσουν κάτι στο κοινό, τη δυνατότητα να κάνουν τις σκέψεις τους γνωστές".

Για να πραγματοποιηθεί αυτό πρέπει όλοι και όλες να έχουν ελεύθερη και χωρίς περιορισμούς πρόσβαση στα κέντρα μάθησης χωρίς να πρέπει να υπάρχει προαπαιτούμενη γνώση.

Κάτι δηλαδή που προτείνεται,αλλά και εφαρμόζεται σε διάφορες περιπτώσεις ολοένα και περισσότερο είναι η δημιουργία

1.δικτύων: δίκτυο παροχής και ελεύθερης πρόσβασης σε εκπαιδευτικό υλικό βιβλία, εργαστήρια κλπ(π.χ.αυτοοργανωμένες ανοιχτές βιβλιοθήκες)

2. δίκτυο για ανταλλαγές δεξιοτήτων

3. δίκτυο εξεύρεσης ατόμων με κοινά ενδιαφέροντα

4. δίκτυο συμβούλων σε θέματα εκπαίδευσης που θα βοηθούν γονείς, παιδιά, ενδιαφερόμενους να βρουν αυτό που θέλουν και θα βοηθούν στην οργάνωση των δικτύων.

Τέλος,η κυρίαρχη εκπαίδευση αποτελούσε και αποτελεί ίσως το σημαντικότερο μηχανισμό ελέγχου, χειραγώγησης και δημιουργίας πειθήνιων προσωπικοτήτων μέσα από μια νεκρή διαδικασία που τους ανθρώπους με φοβίες ,άγχη και τους κάνει ανταγωνιστικούς.Από την άλλη ,όταν η παιδεία λειτουργεί ως μια πράξη ενδυνάμωσης και συνειδητοποίησης των μαθητών και των μαθητριών,τότε τα θα είμαστε όλοι ικανοί να διαβάζουμε ,εκτός από τη λέξη,και τον κόσμο.Έτσι, δημιουργούνται οριζόντιες δομές και κομμάτια της κοινωνίας παίρνουν την εκπαίδευση στα χέρια τους από τα κάτω.Παραδείγματα τέτοια είναι τα Ζαπατιστικά σχολεία,τα σχολεία ιθαγενικών και αγροτικών κινημάτων στον κόσμο(π.χ. του MST στην Βραζιλία και του nba στην Ινδία),τα εργαστήρια και οι κύκλοι αυτομόρφωσης σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις,τα παιδικά στέκια και τα σχολεία όπως το Paideia.Όταν λοιπόν η Μόρφωση αφουγκράζεται τα χαρακτηριστικά της ελευθεριακής παιδαγωγικής τότε η κοινωνική επανάσταση θα έχει ένα πιο σταθερό υπόβαθρο.

Κλείνω με την απάντηση του Νηλ για το πώς μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα:«Καταργείστε κάθε καταναγκασμό.Αφήστε το παιδί σας ελεύθερο.Μν το σπρώχνετε εδώ κι εκεί.Μην προσπαθείτε να το επηρεάσετε.Μην του κάνετε κηρύγματα.Μην το υπερτιμάτε.Δεν υπάρχει κανένας λόγος που να δικαιολογεί και τον παραμικρό καταναγκασμό του παιδιού,Μπορεί να μη συμφωνείτε με την απάντησή μου.Αλλά αν απορρίπτετε την απάντηση μου,είστε υποχρεωμένοι να βρείτε μια καλύτερη απάντηση».
Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

PostHeaderIcon σκεφτομαι και δρω για ενα φαντασιακο σχολειο ή ενα σχολειο φαντασμα 3

''Ποτέ δεν καταφέραμε να κάνουμε ένα παιδί να αγαπήσει το σχολείο γιατί το μισεί''

Κολαστήρια της παιδικής ζωής.
Παιδικές φωνές ουρλιάζουν.
Τα παιδιά μάλλον είναι οι γελαστοί ενήλικες.

Είμαι 10 χρονώ. Η μαμά μου κάθε μέρα με ξυπνάει στις 7 η ώρα, μου δίνει ένα φιλί και φεύγει για τη δουλειά της.
Μια φορά χουζούρεψα στο κρεβάτι μου και άργησα στο σχολείο και δεν πήγα στην προσευχή.
Η δασκάλα μου με μάλωσε. Δε μαρέσει καθόλου να λέω την προσευχή. Κάθε 20 μέρες είναι η σειρά μου.
Χαίρομαι όταν φωνάζουμε ''εκδρομή εκδρομή το σχολείο θα καεί'' γιατί μερικές φορές πάμε εκδρομή.
Αλλά ποτέ δεν κάηκε. Μένουν ''θεόρατα επιβλητικά κτήρια'' που ποτέ δε βαλθήκαμε να τα κάψουμε και να αναπνέουμε μόνο της φωτιάς στα συντρίμια, καπνο.
Θα θύμιζε μάλλον τις εξεγέρσεις των φυλακισμένων. Κάγκελα, λευκά κλουβιά για μικρά μαύρα καναρίνια, σάπιοι τοίχοι, άχρωμο τοπίο,
δάσκαλος-αστυφύλακας-περίπολος της τάξης, του διαδρόμου, της αυλής, έξω της αυλής, του σπιτιού μου, παντούβλέπω τα μάτια του, έλεγχος, πειθαρχεία, υποταγή, μαθητές φυλακισμένοι
στην ''ελευθερία'' της γνώσης.
Όταν πειράζω τους συμμαθητές μου, η δασκάλα με πάει στο διευθυντή. Μετά ακολουθεί μία διαδικασία σύνεσης και μετά παίρνει τη μαμά μου τηλέφωνο. Τρομονόμος 1.
Όταν στην αρχή της χρονιάς έρχεται ένας παπάς για να είμαστε καλά παιδιά και καλοί μαθητές (δεν έπιασε το κόλπο του θεού, πάντα κακή μαθήτρια ΄ήμουν) με πάνε να φιλήσω το χέρι του.
Βρωμάει. Τρομονόμος 2.
Στις εθνικές γιορτές, δε θυμάμαι ποιες είναι, ο γυμναστής λέει πως όλοι πρέπει να κάνουμε παρέλαση. Τρομονόμος 3.
Η δασκάλα καμιά φορά με φωνάζει Μαρία. Δε με λένε Μαρία!
Και μια φορά, θυμάμαι, ήρθε στο σχολείο η (αληθινή) Μαρία από τη Γεωργία. Την κοροϊδεύαμε όλοι. Πέρσυ ήρθε. Συνέχεια έκλαιγε και έλεγε στη δασκάλα τα πειράγματά μας.
Συνηθίζαμε να την κοροϊδεύουμε για τη μεγάλη της μύτη και τα μεγάλα της στήθια. Η δασκάλα δεν την πίστευε. Δεν την πιστεύει. Κανείς μας. Φέτος έφυγε από το σχολείο.
Δε μ'άρεσε το σχολείο. Δυστυχώς το κατάλαβα όταν πια με απεγγλώβισε. ''Αθώα'' έχασα την αθώα μου παιδικότητα.
Το σχολείο μετά κόπων και βασάνων (δύσκολα δαμάζεις ένα ατίθασο, νέο άλογο) προσπαθεί βίαια να ωριμοποιήσει την παιδικότητα, να μεττρέψει το σχολείο σε εργασία. Αντικείμενο:
επαγγελματικά προσανατολισμένη γνώση. Τοποθεσία: βιομηχανία. Ξεκινά η διαδικασία μηχανοποίησης. Κομμένοι και ραμμένοι χώροι για τη φυλάκιση της παιδικότητας. Κουδούνια,
προσευχές, μάτια σκυφτά, στρατιωτικοποιημένο σχολείο. Στοιχηθείτε.
Έχω πολλούς φίλους και παίζουμε στη γειτονιά. Μ'αρέσει το κρυφτό. Είμαι κακή μαθήτρια όμως, και πρέπει να διαβάζω.
Ήταν τόσα πολλά.. Πολλοί αριθμοί, πολλά γράμματα.. Τώρα είναι πιο πολλά. Νιώθω τυχερή που δεν είμαι πια μαθήτρια. Νιώθω άτυχη που είμαι πια δασκάλα.
Δεν είμαι δασκάλα! Δεν είναι δάσκαλος αυτός που κάθεται μακρυά με ύφος αποστασιοποίησης από τους μαθητές του. Δεν είναι δάσκαλος αυτός που αλυσοδένει τα παιδιά του
με τα σίδερα του ανταγωνισμού, της βαθμοθηρίας, της εργασιόπληκτης παιδείας, της ατέλειωτης ύλης, του βομβαρδισμού πληροφοριών, των ακαταλαβίστικων-αντιπαιδαγωγικών βιβλίων,
των παπαγαλίστικων εργασιών. Δε θα γίνει ποτέ δάσκαλος αυτός που τα ποτίζει με το μίασμα της αυταρχικότητας, της ιεραρχίας, της εξουσίας. Μιας εξουσίας
που πάντα θα λογοκρίνει την παιδεία, πάντα θα της φορά φίμωτρο, παροπίδες, μαντήλια σφιχτά γύρω από τα μάτια και όλα αυτά τα αξεσουάρ μόδας. Θα τολμήσω να πω πως είμαι δάσκαλος
όταν θα είμαι ελεύθερος να διδάξω ελεύθερους ανθρώπους σε ελευθεριακά σχολεία, αυτόνομα, αυτοκαθοτιζόμενα.
Όταν πια θα κοιτάω το παιδί μου, σα να έχουμε ίδιο ύψος, ίσος προς ίσο. Όταν δε θα με φωνάζει ''δασκάλα'' ή ''κυρία'' και διάφορα άλλα επιφωνήματα μεγαλοπρέπειας και κύρους.
Όταν πια θ'αναζητά όνειρα και θα του πω ΄΄παιδί μου, βγες και πολέμα''.

PostHeaderIcon σκεφτομαι και δρω για ενα φαντασιακο σχολειο ή ενα σχολειο φαντασμα 2

''Σκέφτομαι και δρω για ένα σχολείο που παίζει κρυφτό''

Είναι ένα σχολείο κάπου κρυμμένο.
Ακούω βήματά του,
αλλά δε βλέπω τα χνάρια του.
Κάνει θόρυβο πολύ,
μα είναι αόρατο.
Ακούω γέλια,
φωνούλε μικρές σαν παιδιού ή παιδιού.
Ακούω πειράγματα
και παιχνίδια.
Ακούω καρδούλες μικρές σαν παιδιού ή παιδιού.
Καμιά φορά ακούω τόσο θόρυβο,
σαν ορχήστρα από κατσαρόλες.
Και αυτός ο θόρυβος είναι τόσο προκλητικός.
Θέλω κι εγώ να τραγουδήσω με το σαγανάκι μου.
Αλλά κάποιος ενοχλείται τόσο,
που θα προτιμούσε να χρησιμοποιήσει τις κατσαρόλες για να κάνει φακές.
Είναι συνηθισμένος σε μια βασανιστική ησυχία, σε μια εκκωφαντική ομαλότητα,
σε μια διαρκή ώρα κοινής ησυχίας,
που κάνει συνέχεια παρατήρηση
στο θορυβώδες σχολείο.
Καμιά φορά κι αυτό,
μπίγει τα κλάμματα σα παιδί η παιδί
κι άλλες φορές αλλάζει χρώμα
και από πολύχρωμο
γίνεται κόκκινο από την ντροπή του.
Αν και ο ενοχλητικός γείτονας το φωνάζει συνεχώς ''θρασύ'',
δε ζήτησε ποτέ του συγγνώμη
γιατί ποτέ του δεν τραγούδησε φάλτσα,
γιατι ποτέ του δεν τραγούδησε μόνο του,
γιατί ποτέ του δεν τραγούδησε.
Ο γείτονας μόνο,
δεν αντέχει και μόνο στην ιδέα πως
το σχολείο
δε θα τραγουδήσει ποτέ του φάλτσα,
δε θα τραγουδήσει ποτέ του μόνο του.

PostHeaderIcon σκεφτομαι και δρω για ενα φαντασιακο σχολειο ή ενα σχολειο φαντασμα 1

Σε μερικούς μήνες θα είμαι δασκάλα! Το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι, Το σκέφτομαι και φοβάμαι. Έχω συνειδητοποιήσει ουσιαστικά τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος; Πώς θα γίνω ΄΄καλή΄΄ και ΄΄κακή΄΄ δασκάλα; Σκέφτομαι και ονειρεύομαι. Χα! Σαν το ΄΄σκέφτομαι και γράφω΄΄ ακούστηκε, αυτό που μας έβαζαν στο σχολείο. Αλλά εκεί, τότε δεν δεν ονειρευόμουνα. Στο σχολείο δε μου έδιναν αυτήν την ευκαιρία. Μόνο μάθαινα. Πληροφορίες παντού γύρω μου που έπρεπε να ρουφήξω σα σφουγγάρι. Γιατί; Μερικά με ενδιέφεραν. Ήταν ωραία. Γιατί συζητούσαμε όλοι μαζί, δεν είχαμε εργασία για το σπίτι, άλλες φορές φτιάχναμε κάτι ή πηγαίναμε μια εκδρομή. Αυτά ήταν τα ωραία στο σχολείο. Αλλά δεν έπρεπε να το πω σε κανέναν. Ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να πω στη δασκάλα ότι βαριέμαι να μάθω απ΄έξω τις προσθέσεις,ότι δεν καταλαβαίνω γιατί να ξέρω να διηγηθώ την ιστορία της Άννας που πήγε στην εκκλησία και εξομολογήθηκε στον καλό παπούλη, ότι έπαιξε ξύλο με τον αδερφό της (αμαρτία!). Φοβόμουν να πω στη μαμά μου ότι θέλω να παίζω και όχι να πάω στα αγγλικά και τους παραδοσιακούς χορούς. Φοβόμουν να πω ,΄΄όχι΄΄, δε θέλω ή ΄΄εγώ θέλω΄΄... Δεν έπρεπε, δεν ήταν σωστό. Η μαμά, η δασκάλα, ο διευθυντής, ξέρουν το καλό μου! Ξέρουν τι πρέπει να κάνω, τι πρέπει να λέω, πως πρέπει να περπατάω, τι πρέπει να μαθαίνω, ποιους πρέπει να συμπαθώ και πως θα γίνω σωστός άνθρωπος!
Μια λέξη ηχούσε στα αυτιά μου τότε αλλά έχει παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη ακόμα στην ψυχή μου. Η λέξη ΄΄εμπιστοσύνη΄΄. -΄΄Σε εμπιστεύομαι΄΄ μου έλεγαν όλοι και εγώ χαιρόμουν. Είναι σημαντικό να σε εμπιστεύονται οι άλλοι, να πιστεύουν σε σένα. Αμέσως όμως μου το χαλούσαν. -΄΄Αν όμως προδώσεις την εμπιστοσύνη μου...΄΄.
Αυτή η απειλή καθόταν σαν ένα πελώριο, βαρύ μαλλιαρό και βρώμικο τέρας πάνω στην κοιλιά μου. Κι αμέσως η κοιλιά μου δενόταν κόμπος ναυτικός. ΄΄Άγχος΄΄ ήταν η διάγνωση γιατρών και δασκάλων. ΄΄Το παιδί σας έχει άγχος και κολικούς στο στομάχι και στο έντερο΄΄
''Μα εγώ το παιδί μου δεν το αγχώνω ποτέ΄΄ ισχυριζόταν η μαμά.
΄΄Πες παιδί μου, σε αγχώνω;΄΄
΄΄Πες, πες πες!΄΄
΄΄Όχι μαμά, δε με αγχώνεις΄΄
Πάντα ναι και στους άλλους ποτέ όχι. Πάντα έτσι πρέπει,γιατί έτσι είναι και ποτέ θέλω γιατί μπορεί να είναι και αλλιώς. Και μετά ερχόταν η ανταμοιβή! Άριστοι βαθμοί, δραστήριο παιδί, μέσα σε όλα, ήσυχο, τακτικό και σοβαρο. Παιδί. Παιδί;
Ποτέ δεν ήμουν παιδί. Πάντα αισθανόμουν ενήλικος σε mini συσκευασία. Κι αυτή η επιβράβευση μου έδινε τη δύναμη να υπακούω όλο και περισσότερο, να τους αφήνω να με υποτάσσουν, να τους επιβάλλω να με επιβάλλουν.
Όλη αυτή η καταπίεση φανερώθηκε υποσυνείδητα προς το τέλος της σχολικής ζωής μου, όταν τελειώνοντας το σχολείο, όπου όντας επιτυχούσα στο πανεπιστήμιο, αισθανόμουν αποτυχούσα στη ζωή. Γιατί όμως;
Γιατί ένα παιδί να αισθάνεται αποτυχημένο; Αποτυχία στις προσδοκίες των άλλων. Ποιών; Των δασκάλων, των γονιών, του Σχολείου, του Υπουργείου, του ισχυρού χρηματοοικονομικού συστήματος, της κοινωνίας ολόκληρης.
Γιατί όλα είναι μαζί. Όλα συνδέονται, αλληλοεξαρτώνται και αλληλοκαθορίζονται. Αυτή είναι μια πρώτη συνειδητοποίηση.
Σε μερικούς μήνες θα είμαι δασκάλα. Ονειρεύομαι και επιδιώκω μία τάξη με παιδιά που καμία σχέση να μην έχουνε με την παιδικότητα που έζησα εγώ και φαντάζομαι πολλά παιδιά ακόμα. Συνειδητοποιώντας πως η εκπαίδευση στην οποία εγώ θα είμαι ένας εργαζόμενος είναι ξεκάθαρα κρατική. Κι αυτό ισχύει σε όλες τις πτυχές τις. Αυτό που δεν αναφέρεται όμως πολλές φορές είναι η ουσιαστικά πολιτική επιρροή του κράτους σχετικά με το τι ανθρώπους διαπλάθει αυτή η εκπαίδευση. Τι δασκάλους και τι μαθητές θέλει να φτιάχνει; Και κυρίως γιατί! Το ρομπότ που είχα γίνει εγώ δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Η παθητικοποίση, η καταστολή, η ιεραρχική καθοδήγηση έχει στόχο τη δημιουργία τέτοιων πολιτών. Ο ίδιος στόχος επιτυγχάνεται και από τη συνολικότερη δομή του σχολείου, δασκάλα

PostHeaderIcon ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ

Πεινάω και το στομάχι μου παίζει ταμπούρλο σαν έμπειρος ταμπουρλοπαίχτης, ενορχιστρωμένο με τη γενικότερη μελωδική ησυχία που αναδύει η εποχή. Εκκωφαντική ησυχία, τόση που βουλώνουν τα αυτιά μου και το στόμα μου. Συμβιβασμός, σιωπή σα συνέπεια ενός υπερεγώ, ενός αηδιαστικού ατομικισμού.
Πετάγομαι στη λέσχη, η μόνη που μπορεί να με ταΐσει χωρίς ανταλλάγματα δωρεάν. Καλή μου λέσχη! Ταΐζει εμένα και ένα πλήθος φοιτητών που τα οικονομικά μας μας φωνάζουν κάθε μέρα σαν επικριτικά μάτια τράπεζας, να μη σπαταλήσετε τα ΄΄ανεκτίμητα΄΄ λεφτά στα όντας πλέον έτσι, πολυέξοδα φαγιά μας. Ταΐζει άστεγους που πριν η λέσχη καταστεί κοινωνικό αγαθό έψαχναν στα σκουπίδια για αποφάγια μιας άπληστης κυράτσας τώρα βάζουν στο αξιοπρεπές τους στομάχι μια εν δυνάμει αξιοπρεπή τροφή. Ταΐζει μετανάστες που ΄άνοιγαν τη χούφτα τους για μία μπανανόφλουδα.
Και φτάνοντας στη λέσχη, ορθώνεται μπρος μου μία σωματοφρουρά μετατρέποντας το τοπίο σε χολιγουντιανό αστείο. Μου ζητάν πάσο συγκοινωνιών. Γιατί; Γιατί να μην τρώει ο πεινασμένος; Γιατί δεν είναι φοιτητής του ΑΠΘ; Γιατί δεν είναι καν φοιτητής; Είναι αυτά ικανά να αφήσουν το ρημάδι το στομάχι μου άδειο; Ναι θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος.
Η αλλαγή αυτή στη λέσχη ίσως να φαντάζει μηδαμινή για κάποιον που αδιαφορεί για το αν κάποιος άλλος, μην έχοντας που αλλού να πάει, θα φάει στη λέσχη, χωρίς να τον αντιμετωπίζει σα θύμα φιλανθρωπίας, δίνοντας μηχανικά το πάσο στους φύλακες του ΄΄χρυσού φαγητού΄΄, ή μπορεί να μη μπήκε καν στη διαδικασία να κουρδίσει το μυαλό του και να σκεφτεί πως κάποιοι θα το στερηθούν.
Να μία ακόμη περίφημη λογική, αυτή της ΄΄νομιμότητας΄΄, του ΄΄νομοταγή΄΄,
των ΄΄προνομιούχων΄΄ και των ΄΄προνομίων΄΄ που τόσο φιλάνθρωπα μας παραχώρησαν οι εξουσίες, της αξιοκρατίας και του κρυφτού πίσω από το πολιτισμένο δάχτυλο της δικαιοσύνης. Οι κοινωνικοί αυτοί θεσμοί βάζουν το φαινομενικά νόμιμο, όπως το ποντικό στη φάκα, στο τριπάκι της ιδιοτέλειας, του ατομικού συμφέροντος, του ΄΄δεν πάει ο άλλος (ο παράνομος ενίοτε) να κόψει την κεφάλα του, εγώ είμαι δικαιούχος΄΄. Είναι μάλλον ένα τριπάκι μικρό, σκοτεινό, στο οποίο ακριβώς χωράει μόνο ένας. Αυτός και το φαϊ του. Και μάλλον είναι και φοιτητής του ΑΠΘ.
Έτσι λοιπόν τσαλαβουτάμε στη μιζέρια της ιδιοτέλειας οι βαφτισμένοι ΄΄δικαιούχοι΄΄
(το δείχνει και το πάσο που γεμάτος καμάρι και τιμή το δείχνω στο ελεγκτή) παρέα με κάποια συμβιβασμένα στελέχη της λέσχης που σηκώνοντας τους ώμους,και με βλέμμα τάχα άγνοιας, αναστενάζουν και λένε ΄΄ο πρύτανης διέταξε και εμείς ως εργαζόμενοι οφείλουμε να υπακούσουμε΄΄. ΄΄Δε δίνουν κονδύλια!΄΄ Επτωχεύσαμεν.. Και ερωτώ με ύφος ανόητης παιδίσκης, τι σόι κονδύλια είναι αυτά που προορίζονται για μεγαλοπρεπείς μπουφέδες, και φοιτητικές βραδιές, για αστυνομίες και στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για φαρδουλές, και όχι από το ράφτη τους μπαλωμένες, τσέπες. Από τα παραδείγματα αυτά γίνεται διακριτή η ειρωνία, και η σιχαμένη υποκρισία που πουλούν οι άπο πάνω, οι καθισμένοι στον κόρφο μου, και εμείς αγοράζουμε συλλεκτικά ψέματα, συλλεκτικά παραμύθια με καρικατουρίστικο χάπι εντ, συλλεκτικές υποσχεολογίες, όπως στα εκλογικά. Είμαστε μαθημένοι να καταναλώνουμε μαλλον.
Η λειτουργία μίας λέσχης, άφραγκης, με ελάχιστους εργαζομένους και συνεπώς με επιεικώς απαράδεκτες συνθήκες εργασίας,και μέσα σε αυτά οι εργολαβίες να ανθίζουν και να είναι μία διασταύρωση αναρριχώμενου φυτού και κάκτου, και με 12.000 ανθρώπους που είναι στην ουρά αναμονής για να φάνε, μάλλον είναι προβληματική.
Επιτρέποντας να μας ζητούν το πάσο, επιτρέπουμε σε πρώτο στάδιο την υποβάθμιση της ποιότητας του φαγητού και σε δεύτερο στάδιο επιτρέπουμε να γίνει η λέσχη βραχυπρόθεσμα ένα ακόμη ιδιωτικό κτήριο, από τα πολλά που βομβαρδίζουν το δημόσιο κόσμο, απονοηματοδοτώντας παράλληλα εντελώς την έννοια της ΄΄δωρεάν παιδείας΄΄.Ένα κομμάτι της σαπίζει και η μυρουδιά εξαπλώνεται στο σύνολό της. Δηλαδή, ιδιωτικοποιώντας με σταθερά στρατηγικίστικα βήματα τη λέσχη, ιδιωτικοποιείται με την ίδια αλάθητη συνταγή και η εκπαίδευση. Είναι η αρχή της καταστολής των κοινωνικών κεκτημένων, των αυτονόητων κοινωνικών αγαθών. Η λέσχη δεν είναι ακαδημαϊκή. Το δόγμα ΄΄το πανεπιστήμιο για το πανεπιστήμιο΄΄ ηχεί στα αυτιά μου φάλτσα. Η λέσχη του πανεπιστημίου, το πανεπιστήμιο καθ΄αυτό είναι κοινωνικά.

Αναδρομή,
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία,
Η επανάληψη είναι εξαιρετικά κουραστική

PostHeaderIcon ΑΣΥΛΟ??

07/12/09, Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης
21/02/10, Πολυτεχνείο Αθήνας
24/02/10, Πρυτανεία Θεσσαλονίκης.

ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ?

ΕΓΙΝΕ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΗΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ

Την Τετάρτη 24/02 μετά την απεργιακή κινητοποίηση, με την “δικαιολογία” μικροφθορές από ομάδα ατόμων στις μπάρες της βιβλιοθήκης, 3 διμοιρίες ΜΑΤ εισβάλουν στο χώρο του πανεπιστημίου και τους κυνήγησαν μέχρι το κτίριο της πρυτανείας όπου είχαν καταφύγει. Όλα αυτά κατόπιν εντολής του πρύτανη του Α.Π.Θ., Μάνθου.

Άρση ασύλου έγινε επίσης τα ξημερώματα της Κυριακής 21/02 στο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Με την πρόφαση ζημιών από άτομα που βρισκόταν σε πάρτι που πραγματοποιούνταν εκείνη την ώρα στο χώρο της Πολυτεχνειούπολης. Εισέβαλαν, λοιπόν, οι κομάντο της ομάδας Δ καθώς και δύο κλούβες με διμοιρίες ΜΑΤ, τραμπουκίζουν, ξυλοκοπούν και τελικά προσαγάγουν 30 άτομα, τα οποία άφησαν ελεύθερα μετά από λίγες ώρες, αφού καμιά κατηγορία δεν μπορούσε να ευσταθήσει.

Παρόμοια περιστατικά καταπάτησης του ασύλου είχαμε ζήσει πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του Δεκέμβρη του 2009 στο Πολυτεχνείο όπου κατ' επανάληψη για τρεις μέρες εισέβαλαν ΜΑΤ και αστυνομικοί των ομάδων Δ και Ζ (με μηχανές) οι οποίοι συνελάμβαναν κόσμο που απλά καθόταν στον προαύλιο χώρο και πετούσε δακρυγόνα εντός του χώρου του Πολυτεχνείου.

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι τα περιστατικά αυτά δεν είναι μεμονομένα ή τυχαία. Οι “φθορές” και οι “ζημιές” δεν είναι οι αιτίες, αλλά οι προφάσεις. Τα περιστατικά αυτά αποτελούν ξεκάθαρα περιπτώσεις άρσης του ασύλου και πρόκειται να γενικευτούν και να αυξηθούν το επόμενο διάστημα. Επιπλέον, σύμφωνα με το νέο νόμο-πλαίσιο, γίνεται προσπάθεια ο χαρακτήρας του πανεπιστημιακού ασύλου να αλλάξει ριζικά. Αρμόδιο όργανο για να κρίνει πότε είναι “απαραίτητη” η άρση, είναι πλέον το πρυτανικό συμβούλιο (πρύτανης και δύο αντιπρυτάνεις), δίχως καμία συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων σε αυτήν την απόφαση. Είναι προφανές λοιπόν πως ο κάθε πρύτανης, εντολοδόχος της εξουσίας και κομμάτι του κρατικού μηχανισμού κρίνει “απαραίτητη” την άρση του ασύλου και μπορεί να καλεί τους μπάτσους ανά πάσα στιγμή για να... “προστατέψουν” το άσυλο από καταλήψεις, εκδηλώσεις, πάρτι και εξωπανεπιστημιακά στοιχεία τα οποία θεωρούνται παράνομα. Γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια από όλα τα μέλη της κρατικής δομής ( κυβέρνηση, επιχειρήσεις, διοικητικά μέλη της εκπαίδευσης, αστυνομία και “δικαιοσύνη”) να κατασταλεί οποιαδήποτε φωνή ελευθερίας και αντίδρασης στη κοινωνία της “τάξης και της ασφάλειας”. Οποιαδήποτε πολιτικά αντίθετη δράση αποτελεί τον πρώτο και κύριο στόχο της κρατικής - μπατσικής καταστολής. Αυτό το αρμόδιο όργανο είναι το ίδιο όργανο που επιτρέπει την ιδιωτική και εργολαβική παρουσία μέσα στον ακαδημαϊκό χώρο. Αυτό το ίδιο που μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε επιχείρηση και την εκπαίδευση σε εμπόρευμα με τις χρηματοδοτούμενες από τις εταιρείες ερευνητικές διαδικασίες. ΤΙ ΕΙΡΩΝΙΑ! ΤΙ ΚΟΡΟΙΔΙΑ!

Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αποτελεί έναν στείρο χώρο “αγνής ακαδημαϊκής έρευνας” μέσω της οποίας, για να μην ξεχνιόμαστε, προωθείται η τεχνογνωσία για τα κυρίαρχα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα. Αποτελεί μια κατάσταση μέσα στην οποία εκδηλώνονται συστηματικά ο ανταγωνιστικός προς το σύστημα λόγος και οι αντίστοιχες πρακτικές. Και ως τέτοιο τον υπερασπιζόμαστε. Ως εκ τούτο το άσυλο δεν νοηματοδοτείται στα έδρανα της Βουλής αλλά στον δρόμο και στους κοινωνικούς αγώνες. Εμείς το ορίζουμε και όχι αυτό εμάς. Και αυτή η κατάσταση δεν ισχύει μόνο στα πανεπιστήμια: τον Δεκέμβρη του 2008 οι εξεγερμένοι έδιναν άσυλο στα κτίρια δημαρχείων, θεάτρων κτλ που καταλάμβαναν, όπως και οι μαθητές τα κατειλημμένα τους σχολεία.
Η επίμονη προσπάθεια κατάργησης του ασύλου έρχεται σε μια περίοδο όξυνσης των κοινωνικών συγκρούσεων. Είναι απαραίτητη συνεπώς η διαφύλαξη και η προάσπισή του μέσα από αγώνες και μέσα από αυτούς να το νοηματοδοτούμε τον κοινωνικό χαρακτήρα του.

Ας κάνουμε ΑΣΥΛΟ κάθε ΔΡΟΜΟ και κάθε ΓΕΙΤΟΝΙΑ. Και στην τελική αν θέλετε να καταργήσετε κάποιο άσυλο ξεκινήστε από το βουλευτικό!


ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

PostHeaderIcon ΑΝΤΙ ΠΛΑΙΣΙΟΥ...

Η νομοτελειακή αλληλουχία καπιταλισμός-> πλουτοκρατεία-> οικονομική κρίση, γέννημα θρέμμα των κεφαλαιοπατέρων έχει προκαλέσει οικονομική ναυτία σε στρώματα που τείνουν να αφανιστούν από τα άπληστα στόματα της εξουσίας. Και για ποια εξουσία μιλάμε επί του παρόντος;
Για μια εξουσία πράσινης δεξιάς που κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του σοσιαλισμού. Νέα μέτρα, αυξήσεις, περικοπές, ανεργία και φτώχεια φοριέται πολύ αυτή την περίοδο. Και σαν fashion victims
που επιμένουμε με μένος να είμαστε, ακολουθούμε. Είμαστε λοιπόν τα πρόβατα που έχουμε υποσχεθεί στις εξουσίες. Όχι όμως. Επειδή δεν αντέχουμε τη βρώμα που μπάζουν οι κάλπες επιλέγουμε στρατόπεδο. Επιλέγουμε να συνταχθούμε με τα όνειρα που πεισματικά αρνούμαστε να θυσιάσουμε. Ας πλάσουμε ένα όνειρο στο μυαλό μας. Μετανάστες, “λαθρομετανάστες”, “αυτόχθονες”.Ποια είναι η διαφορά; Τί μας διχάζει; Μόνο μία ομοιότητα υπάρχει. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Μακριά από τα γκετοποιημένα σύνορα μακριά από εθνικά σύμβολα και πατρίδες. Ο ρατσισμός γεννιέται εκεί που τελειώνει η ανθρωπιά και γεννά με τη σειρά του την απανθρωπιά. Και αυτή η οικονομική κρίση βλέποντας και αναδρομικά οδεύει προς συγκεντρωτισμό, την απολυταρχία τον συντηριτισμό και όλες αυτές τις απεχθείς λέξεις κάτω από την ομπρέλα του φασισμού. Πολύ εύστοχη όντως η προπαγάνδα της εξουσίας. Πολύ άστοχο αν δε συνειδητοποιήσουμε τη διαστρέβλωση των αιτιών που οδηγούν σε αυτήν την κοινωνική αναμπουμπούλα. Δεν είναι ούτε οι μετανάστες (παρ' όλο που βολεύει να τα ρίχνουμε στον κόκορα), ούτε η ταμπέλα του “μη χρήσιμου ανθρώπου” στην κοινωνία. Είναι η υπεραξία του χρήματος, η αφθονία των αγαθών, που μόνο κάποιους βολεύει, η ύπαρξη εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, διευθυντών και διευθυνόμενων, “δασκάλων” και “μαθητών”. Αυτή είναι η ταξική-κοινωνική πραγματικότητα. Και ακόμα και τώρα που κυριαρχεί σοσιαλδημοκρατία(!) βλέπουμε παντού φασίστες. Φασίστες στα Χανιά φασίστες στη Θεσσαλονίκη- Μηχανιώνα, φασίστες εδώ, φασίστες εκεί, φασίστες μας τρώνε και μας χωνεύουν και εμείς το καταπίνουμε αν δεν μας έχουν ήδη καταπιεί. Αυτό είναι το κράτος με τα παρακρατικά του μέσα ή το παρακράτος με τα κρατικά του μέσα. Βαφτίζουν τρομοκράτες τους αγωνιστές και τρομοκρατία τον αγώνα ενάντια στην πραγματική τρομακρατία που προάγουν οι εξουσιαστές και οι πιστοί τους δούλοι μαζί. Απρόκλητες επιθέσεις σε διαδηλωτές, προσαγωγές, συλλήψεις, δολοφονίες αγωνιστών (Λάμπρος Φούντας), βασανισμοί φυλακισμένων, συντρόφων και μεταναστών (κέντρο “υποδοχής” μεταναστών στη Βέννα), stage, ημιαπασχόληση, ωρομισθία, μαύρη εργασία, αναγκαστική θητεία στο στρατό, μαθητικές παρελάσεις... Αυτά είναι τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν την πραγματική τρομοκρατία! Έπειτα από όλα αυτά τραβάς το δρόμο σου, μην τραβήξεις κλήρο... Ή θα διαλέξεις να κλείσεις τα μάτια σου αν δεν έχουν προλάβει να στα κλείσουν, ή θα πολεμήσεις με τη δημιουργία αλληλέγγυων αυτοοργανωμένων πυρήνων αντίστασης με στόχο την κοινή άμεση δράση για την ρήξη με το υπάρχον... για την ελευθερία.





“ΤΟ ΦΑΪ ΣΟΥ ,ΤΗΝ ΤV ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΪ ΓΑΜΗΣΟΥ”
(κράτος)






Ovella Negra

PostHeaderIcon venceremos: για τον επαναστάτη Λάμπρο Φούντα ή για τον κάθε επαναστάτη


Έφυγες με το κεφάλι ψηλά, όπως ήρθες, όπως σε γνώρισα, όπως πάντα…
Σε ζηλεύω
-Τι είναι ο θάνατος;
Είναι σαν το απόλυτο σκοτάδι, με τον καιρό το συνηθίζεις
και δε σε ενοχλεί πια-.
Κι άφησες εμάς πίσω
με τις τύψεις και τις ενοχές μας
με τις μιζέριες και τις αμφιβολίες μας
να βρίσκουμε δικαιολογίες
για να τη σκαπουλάρουμε
άλλη μια μέρα
και άλλη μια μέρα
και άλλη μια μέρα.
Σε ζηλεύω
Γιατί είσαι εντάξει, πάντα είσαι εντάξει.
Σε χρειάζομαι
να μου μαθαίνεις τι θα πει αξιοπρέπεια
να μου μαθαίνεις να μη φοβάμαι
να μου μαθαίνεις να μη συμβιβάζομαι.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου στο δρόμο και στο δρόμο μου.
Και να μιλάς, να μου μιλάς.
Και να ακούς, να με ακούς.
Κι εγώ να κλέβω λίγη δύναμη από την αλήθεια σου
λίγο κουράγιο από την ελευθερία σου
λίγη πίστη από τις αξίες σου.
Είσαι λένε τρομοκράτης.
Ναι, αλήθεια είναι. Τρομοκρατείς το φόβο μας, το βόλεμά μας, τον καθωσπρεπισμό μας, την απάθειά μας, το κενό στο βλέμμα μας, τη μειωμένη μας λίμπιντο, την προσαρμογή μας στην ασχήμια, τα φίμωτρά μας, τις παρωπίδες μας, τις χειροπέδες μας, τις αλυσίδες που μας εμποδίζουν να γίνουμε επικίνδυνοι…
Είναι και κάτι που θέλω να συζητήσουμε.
Κάποιοι λένε πως επιλέγουν να μη δράσουν γιατί φοβούνται για τη ζωούλα τους. Την αγαπάνε, λένε, τη ζωή.
Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να δράσουν για ακριβώς τον ίδιο λόγο.
Την αγαπάνε, λένε, τη ζωή και δεν αντέχουν να τη χαραμίζουν.
Πες μου, μπορεί κι οι δύο να έχουν δίκιο;
Δεν μπορεί.
VENCEREMOS
(Το γραπτό ανήκει σε κάποιον ή κάποια που δεν γνωρίσαμε ποτέ αλλά ίσως κάποια στιγμή μπορεί να σταθήκαμε ή να σταθούμε δίπλα σε μία στιγμή ελευθερίας...Μπορεί άλλωστε να ανήκει και σε όλους...)