''Σκέφτομαι και δρω για ένα σχολείο που παίζει κρυφτό''

Είναι ένα σχολείο κάπου κρυμμένο.
Ακούω βήματά του,
αλλά δε βλέπω τα χνάρια του.
Κάνει θόρυβο πολύ,
μα είναι αόρατο.
Ακούω γέλια,
φωνούλε μικρές σαν παιδιού ή παιδιού.
Ακούω πειράγματα
και παιχνίδια.
Ακούω καρδούλες μικρές σαν παιδιού ή παιδιού.
Καμιά φορά ακούω τόσο θόρυβο,
σαν ορχήστρα από κατσαρόλες.
Και αυτός ο θόρυβος είναι τόσο προκλητικός.
Θέλω κι εγώ να τραγουδήσω με το σαγανάκι μου.
Αλλά κάποιος ενοχλείται τόσο,
που θα προτιμούσε να χρησιμοποιήσει τις κατσαρόλες για να κάνει φακές.
Είναι συνηθισμένος σε μια βασανιστική ησυχία, σε μια εκκωφαντική ομαλότητα,
σε μια διαρκή ώρα κοινής ησυχίας,
που κάνει συνέχεια παρατήρηση
στο θορυβώδες σχολείο.
Καμιά φορά κι αυτό,
μπίγει τα κλάμματα σα παιδί η παιδί
κι άλλες φορές αλλάζει χρώμα
και από πολύχρωμο
γίνεται κόκκινο από την ντροπή του.
Αν και ο ενοχλητικός γείτονας το φωνάζει συνεχώς ''θρασύ'',
δε ζήτησε ποτέ του συγγνώμη
γιατί ποτέ του δεν τραγούδησε φάλτσα,
γιατι ποτέ του δεν τραγούδησε μόνο του,
γιατί ποτέ του δεν τραγούδησε.
Ο γείτονας μόνο,
δεν αντέχει και μόνο στην ιδέα πως
το σχολείο
δε θα τραγουδήσει ποτέ του φάλτσα,
δε θα τραγουδήσει ποτέ του μόνο του.