Σάββατο 2 Απριλίου 2011
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΗΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Η αίθουσα του συλλόγου φοιτητών και φοιτητριών (3ος όροφος), που και από το όνομά του εικάζουμε πως είναι χώρος στον οποίο έχουν δικαίωμα προσέλευσης οι φοιτητές και φοιτήτριες, έχει γίνει μονοπώλειο κομματικών φοιτητοπατέρων. Η πόρτα της αίθουσας είναι κλειδωμένη, τα κλειδιά στα χέρια παραταξιακών, με τη βούλα της νομιμότητας, και ο χώρος παγερά αποστειρωμένος. Η λειτουργία του περιορίζεται στην πραγματοποίηση των δ.σ., και η αξιοποίησή του από όλους και όλες μας φανταστική.
Σε ένα κλίμα, που οι παραταξιακοί, κάθε λογής κατεύθυνσης, κλέβουν χώρους, με την απάτη της ιδιοκτησίας, που ανήκουν σε όλους και όλες, δεν αφήνουμε να περάσει αναπάντητη η κατοχή της κλειδαμπαρωμένης αίθουσας από την επίλεκτη τάξη των κομμάτων, με την ανέχεια του δεδομένου. Καταφύγαμε, λοιπόν, στο σπάσιμο της κλειδαριάς, ώστε ο χώρος να πάρει πνοή και να τον επανοικειοποιηθούμε, ώστε να απονοηματοδοθεί και να απεμπλακεί από την ταμπέλα ''προσοχή, (κομματό)σκυλα'', από την ταμπέλα του ιδιόκτητου.
Ο χώρος βρίσκεται στα χέρια των κομμάτων, όμως ανήκει σε όλους και όλες μας. Δικαιωματικά, θα πρέπει να είναι στα χέρια μας. Η αίθουσα μπορεί να μετατραπεί σε τόπο δραστηριοποίησης, έκφρασης, συνάντησης, να χάσει την έννοια του ξένου, και να αποτελέσει πεδίο ζύμωσης.
Η αίθουσα φοιτητών είναι ένα μικρό παράδειγμα της ανοχής που δείχνουμε απέναντι σε μία επίπλαστη νομιμότητα, ως αποτέλεσμα της τάξης, της ασφάλειας, της ησυχίας και της ομαλότητας. Η θέσπιση της νομιμότητας μπορεί να διευρυνθεί αν κοιτάξουμε ευρύτερα στο χώρο των σχολών, των γειτονιών, στην προσπάθεια συντήρησης του ''έθνους''-κράτους.
Όσον αφορά στη σχολή, και στην επιβεβλημένη ομαλότητα, θυμίζει μάλλον κάτι σαν νοσοκομειακή μονάδα με κάποιες πολιτικάντικες μουτζούρες. Όπως κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης, έτσι και το πανεπιστήμιο, χωρίς να αποτελεί εξαίρεση, είναι αποξενωμένο από τα υποκείμενα σε αυτό. Η ζωτικότητα μένει στα λόγια επίδοξων δημοκρατών, εκτός και αν θεωρούε την ύπαρξη κομμάτων ζωτική. Η ύπαρξη των τελευταίων μάλλον αποπνικτική είναι, παρά ζωτική, μάλλον καταστέλλει, παρά δημιουργεί επιθυμίες, καταστρέφει την όποια αίσθηση κίνησης και αυτοοργάνωσης πάει να εκδηλωθεί.
Η τάξη και η ομαλότητα αυτή, διατηρείται με άνωθεν εντολές και εργολαβικές διαταγές.
Οποιαδήποτε κίνηση, στάση αποτυπωμένη σε τοίχους κλπ., (συνθήματα, σπρέι, στένσιλ, αυτοκόλλητα, ζωγραφιές) καθαρίζεται, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, διά χειρός των καθαριστριών, από την ανώτατη πανεπιστημιακή και μη εξουσία. Όσοι και όσες παραμένουν σιωπηλοί, παθητικοί και απαθείς σε αυτό το αποστειρωμένο κλίμα που μόνο σήψη, καταστολή και αλλοτρίωση μυρίζει, θα μας βρίσκουν μπροστά τους, έτοιμους και έτοιμες να λερώσουμε τους τοίχους. Μέσα σε αυτό το τρομολαγνικό καθεστώς, οι παρατάξεις και ο λόγος τους θεωρείται περισσότερο υγειής. Αντίθετα, ο λόγος στους τοίχους, θεωρείται παράνομος.
Εμείς απαντάμε, η παρανομία είναι η μισή αρχοντιά.

Αυτόνομο σχήμα παδαγωγικού
Ovella Negra

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΑ, ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου