Το τραίνο σφύριξε και τα ράσα αν μη τι άλλο δε κάνουν τον παπά. Η ώρα της αποχώρησής μου έφτασε. Με δάκρυα στα μάτια, με τρεμάμενη φωνή και φτερουγίσματα στο στήθος, κηρύσσω επίσημα πλέον σε σας και τον εαυτό μου το τέλος μιας ανέμελης περιόδου, που παρ΄όλα αυτά ήταν και περίοδος δημιουργίας, σύσφιξης σχέσεων,νέων γνωριμιών και πολιτικών ζυμώσεων. Μα όλα αυτά είναι παρελθόν. Ατενίζοντας το λαμπρό μέλλον και αφήνοντας πίσω το ένδοξο παρελθόν, αφήνω σε σας και στις επόμενες γενιές μια χρυσή παρακαταθήκη: τούτο εδώ το ιστολόγιο είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σας ως ένδειξη αλληλεγγύης και συντροφικότητας.
Δικός σας ή αλλιώς γιορς.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω ~
